گمشدگان منتظر

گمشدگان منتظر

 

 

 

پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) در روایتى شگفت مى فرماید: «بر خدا سزاوار است که اهل ضلالت را به بهشت وارد سازد؟»  «حقیقٌ على اللّه أنْ یُدخِلَ اَهلَ الضَّلالِ الجنّة.»( [1] ) ضلالت و بهشت ؟؟! آیا پذیرفتنى است؟
این غرابت شاید در همان دوران هم همه را به شگفتى کشانده باشد. و شاید از همین روست که امیرالمؤمنین(علیه السلام) برادر و یار همیشگى پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)سخن او را تبیین و تفسیر مى کند:  «پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) با این تعبیر ایمان آوردگانى را قصد فرمود که در زمان فتنه بر پیروى از امام غائبِ خویش به پا خیزند، امامى که جایگاهش پنهان و وجود نازنینش پوشیده از همه دیدگان است.
آنان به پیشوایى او اقرار دارند و به ریسمان ولایت او چنگ زده و چشم انتظار ظهور او هستند. یقین مىورزند، تردید ندارند، صابر و شکیبا، و تسلیم فرمانهاى او هستند.
ضلالت آنها تنها به این معناست که نسبت به جایگاه امام شان و شناسایى شخص پیشواى شان گمشده به حساب مى آیند.»( [2] )
پس این «گمشدگى» است نه «گمراهى»! و این «گمشدگى» ماست نه «گمشدگى امام»! این گمشدگى را به تعبیرى دیگر مى توان سرگشتگى نامید.
و زیباست تعبیر مولا که فرمود: «در زمان فتنه به پیروى از امام بر مى خیزند.»( [3] ) گمشده نمى نشیند، گمشده احساس آرامش نمى کند، گمشده از جستجوى راه دست نمى کشد، گمشده منتظِر در طلب امامش، در تکاپوى یافتن مولایش، سرگشته و سرگردان است.
پس یکى از ویژگی هاى منتظرین را همین سرگشتگى و سرگردانى و احساس گمشدگى مى توان دانست.