کان امام مهدی علیه‌السلام در عصر غیبت کبرا کجاست
سه شنبه, ۱۶ تیر ۱۳۹۴، ۱۲:۴۵ ق.ظ
مکان امام مهدی علیه‌السلام در عصر غیبت کبرا کجاست؟
(بسم الله الرحمن الرحیم)
آنچه از روایات متعددی که درباره امام مهدی در دست است، برمی‌آید، این است که امام زمان، در مکان معینی مخفی نشده و هیچ‌مکان معینی ندارد.
امام زمان در خطاب خود به ابراهیم‌بن‌مهزیار فرمود:
«پدرم مرا وصیت کرده که در سرزمین‌های مخفی و دور سکنی گزینم تا امرم از مردم مخفی بماند و محلم از کیدهای اهل ضلالت و ارتداد و از حوادث امت‌های گمراه محفوظ بماند. لذا این سفارش، مرا به تپه‌های بلند کشانده است».[۱]
آری، مطابق برخی از روایات، مکان خاصی برای حضرت وجود دارد که تنها خواص از شیعیانش از آن اطلاع دارند. اسحاق‌بن‌عمار از امام صادق علیه‌السلام نقل می‌کند که فرمود:
«للقائم غیبتان؛ احداهما قصیرة و الاخری طویلة، الغیبة الاولی لا یعلم بنکانه فیها الا خاصة شیعته، و الاخری لا یعلم بمکانه فیها الا خاصة موالیه؛ برای قائم دو غیبت است؛ یکی کوتاه و دیگری طولانی. در غیبت کوتاه کسی غیر از خواص از شیعیانش از مکان او اطلاع ندارند و در غیبت طولانی نیز تنها خواص از دوستدارانش از مکان او آگاهند».[۲]
پی‌نوشت‌ها
۱. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۹۹، ص۱۰۸.
۲. کافی، کلینی، ج۱، ص۳۴۰، ح۱۹.
مکان امام مهدی علیه‌السلام در عصر غیبت کبرا کجاست؟
آنچه از روایات متعددی که درباره امام مهدی در دست است، برمی‌آید، این است که امام زمان، در مکان معینی مخفی نشده و هیچ‌مکان معینی ندارد.
امام زمان در خطاب خود به ابراهیم‌بن‌مهزیار فرمود:
«پدرم مرا وصیت کرده که در سرزمین‌های مخفی و دور سکنی گزینم تا امرم از مردم مخفی بماند و محلم از کیدهای اهل ضلالت و ارتداد و از حوادث امت‌های گمراه محفوظ بماند. لذا این سفارش، مرا به تپه‌های بلند کشانده است».[۱]
آری، مطابق برخی از روایات، مکان خاصی برای حضرت وجود دارد که تنها خواص از شیعیانش از آن اطلاع دارند. اسحاق‌بن‌عمار از امام صادق علیه‌السلام نقل می‌کند که فرمود:
«للقائم غیبتان؛ احداهما قصیرة و الاخری طویلة، الغیبة الاولی لا یعلم بنکانه فیها الا خاصة شیعته، و الاخری لا یعلم بمکانه فیها الا خاصة موالیه؛ برای قائم دو غیبت است؛ یکی کوتاه و دیگری طولانی. در غیبت کوتاه کسی غیر از خواص از شیعیانش از مکان او اطلاع ندارند و در غیبت طولانی نیز تنها خواص از دوستدارانش از مکان او آگاهند».[۲]
پی‌نوشت‌ها
۱. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۹۹، ص۱۰۸.
۲. کافی، کلینی، ج۱، ص۳۴۰، ح۱۹.
