عبورازسیم خاردارنفس ( ۳۳)

#عبور_از_سیم_خاردار_نفس

 

#قسمت33

 

با صدای زنگ گوشی ام از توی کیفم بیرون کشیدمش، سوگند بود.

ــ سلام

ــ سلام خوبی؟ هیچ معلوم هست کجایی؟

ــ چه عجب یادت افتاد یه زنگی بزنی رفیق شفیق.

ــ وای ببخشید باور کن همش یادت بودم ولی وقت نشد. الان کجایی؟ امروز میای دانشگاه؟

ــ آره، تو راهم.

ــ این پسره من رو کچل کرد اینقدر سراغت رو گرفت. خودت رو برسون الان استاد میادا.

ــ نزدیکم، دیشب دیروقت خوابیدم، صبح خواب موندم.

ــ زود بیا تعریف کن ببینم چه خبر بوده.

بعد از خداحافظی، فکر آرش و این که بارها سراغم را از سوگند گرفته است تپش قلبم را زیادکرد.

(یعنی خاااک همه ی عالم بر سرت راحیل که آنقدر بی جنبه هستی که حتی حرف زدن درموردش هم حالت را خراب می کند. یک عمر منم منم کردی حالا که نوبتت خوب خودت را نشان می دهی. روزه که چیزی نیست تو رو باید حلق آویز کرد.)

با استاد با هم رسیدیم، شانس آوردم که بعدش نرسیدم.

رفتم طرف صندلی ام و خواستم سرجایم بنشینم، ولی چشمهایم را نمی توانستم کنترل کنم، دودو زدنشان در لحظه به استرس انداختم، چند روز ندیده بودمش و بد جور دلتنگ بودم، به خودم نهیب زدم.

(یادت باشه چرا روزه ایی راحیل.) سرم را پایین انداختم و چشمهایم را بستم و سر جایم نشستم.

از همان اول نگاه سنگینش را احساس کردم و تمام سعی من در بی تفاوت نشان دادن خودم بود و این در آن لحظه سخت ترین کار دنیا بود.

بعد از کلاس با سوگند به محوطه ی دانشگاه رفتیم و ماجرای نیامدنم را برایش توضیح دادم.

در بوفه ی دانشگاه چای و نسکافه می‌فروختند و کنار بوفه چند تا میز و صندلی چیده بودند.

سوگند به یکی از میزها اشاره کردو گفت –تو بشین من برم دوتا چایی بگیرم بیارم.

ــ اولا که من چایی خور نیستم. 

دوما روزه ام.

ــ عه، قبول باشه، پس یدونه می گیرم.

او چاییش را می خورد و من هم از محبت های اخیر آقای معصومی برایش می گفتم و این که جدیدا زیاد باهم، هم کلام می شویم وازاین که اینقدر تحویلم می گیرد حس خوبی دارم. مثل شاگردی که مورد توجه استادش قرار گرفته.

 

#به‌قلم‌لیلافتحی‌پور

 

#ادامه‌دارد

لطفاً سایت( جبهه فرهنگی راویان نور)

به دیگران معرفی کنید

jfrn.ir جبهه فرهنگی راویان نور