صلح با دشمن؛ از اندوه امام حسن (ع) تا خوشحالی دولتمردان

رئیس دولت یازدهم در سخنان چند روز گذشته خود، بار دیگر با بیانی نزدیک به تصریح، توافق هسته ای را به صلح امام حسن (ع) تشبیه کردند. تشبیه غلطی که پیش از این نیز از زبان ایشان بیان شده بود. پیرامون این سخنان رئیس جمهور و مؤلفه های این تشبیه چند نکته قابل تأمل است:

 

۱- پیش از همه باید گفت مسئله صلح امام حسن (ع)، چند ضلع دارد: امام جامعه، مردم، خواص خیانت کار و دشمن. حال با توجه به این ابعاد سؤالاتی از رئیس جمهور محترم مطرح می کنیم.

در بُعد «خواص خیانت کار» باید پرسید اگر توافق هسته ای همچون صلح امام حسن (ع) است، امروزه مشخصاً چه کسانی نقش فرماندهان خائنی که صلح را به ولی تحمیل کردند را بازی می کنند؟

در بُعد «مردم» باید پرسید آیا مردم ما که در تشییع بی نظیر شهدای غواص، یکسره شعار مقاومت دادند، با سپاهیان امام حسن (ع) قابل تشبیه اند که در پاسخ به سؤال امام که از آنها پرسیده بود بقاء را انتخاب می کنید یا مقاومت و مبارزه با معاویه را، یکسره شعار «البقیه البقیه» سردادند؟ آیا این همان اشتباه محاسباتی نیست که رهبر انقلاب در سخنان رمضانی سال گذشته در دیدار با مسئولان نظام به آن اشاره فرمودند؟

 

در بُعد «امام جامعه» نیز باید گفت مگر رهبر انقلاب چند سال پیش از این(۱/۲/۷۹) حرف آخر را نزدند و نفرمودند در صورت فشار دشمن، دیگر صلح حسنی تکرار نخواهد شد بلکه عاشورای امام حسین (ع) اتفاق خواهد افتاد؟ بنابراین چه شباهتی میان این دو واقعه متصور است؟

 

اما در بُعد «دشمن» باید گفت اتفاقاً در این بعد تشبیه جناب رئیس جمهور تشبیه درستی است. معاویه همچون دشمنان امروز ما عهد شکن و جنایتکار بود. آنگونه که طبق پیش بینی امام (ع) به عهد خود پایبند نماند و همه مفاد صلحنامه را نقض کرد. ای کاش رئیس جمهور محترم به این ویژگی دشمن بیش از پیش توجه می داشتند. 

 

۲- نکته دیگر این است که به گواهی همه تاریخ نویسان، امام حسن (ع) از صلح با دشمن به شدت اندوهناک بود و از آن کراهت داشت. چگونه است که دولت یازدهم همواره پس از صلح با دشمن، اظهار خوشحالی می کند و پس از امضای توافق با دشمن به پایکوبی می پردازد؟ کجای این دو واقعه به هم شباهت دارند؟ نکته اینجاست که دولت ما به صلح با دشمن به عنوان یک «تاکتیک» که در مواقع ناچاری می توان به آن تن داد نمی نگرد؛ بلکه آن را «استراتژی» همیشگی خود می داند. نام این استراتژی دیگر «صلح» نیست، «سازش» است.

 

۳- آری! آنگونه که جناب رئیس جمهور گفتند در برخی مواقع تصمیم به صلح سخت تر از جنگ است؛ اما رئیس جمهور محترم بیان نکردند که این تصمیم را چه کسی باید بگیرد؟ اگر تصمیم گیرنده رهبر انقلاب است که ایشان پیش از این تکلیف همه را معلوم کردند؛ و اگر مقصود خودشانند که باید به ایشان یادآور شد زمانی تصمیم به صلح سخت تر از جنگ است که این تصمیم، نه خواست واقعی قلبی، بلکه تصمیمی همراه با اندوه و خون دل خوردن باشد. آیا به راستی آنچه از رفتار دولتمردان ما برمی آید، اینگونه است؟ اگر تصمیم به صلح با کراهت و سختی گرفته می شود، دیگر جشن و پایکوبی بعد از آن برای چیست؟