دوتکه ازیک پازل
🔹۴۵ سال از انقلاب اسلامی می‌گذرد. در این ۴۵ سال فراز و فرودهای بسیاری وجود داشته و دارد. از این جهت است که متفکرانی، مانند شهید مطهری نظام اسلامی را پدیده‌ای در حال صیرورت یا شدن تعریف می‌کنند. صیرورت یعنی پدیده در حال تکامل؛ این پدیده هم نقاط قوت دارد و هم نقاط ضعف و آسیب. اما اصل مهم آن است که شاکله نظام و انقلاب اسلامی تلاش دارد تا از کاستی‌ها بکاهد و بر قوت‌ها بیفزاید.
🔸در این میان، آنچه اهمیت پیدا می‌کند، آن است که یک دانشجوی انقلابی یا هر انسان دغدغه‌مندی اولاً آرمان‌ها را بشناسد، ثانیاً نقاط قوت‌های رسیدن به آن را بفهمد، ثالثاً نقاط ضعف را فهم کند و در آخر نه اسیر آرمان‌ها شود و نه در نگاه واقع‌بینانه‌اش به قضایا سرخورده و مأیوس شود. حل این پازل دو تکه دارد که رهبر معظم انقلاب روز گذشته بر آن تأکید کردند. رهبری روز گذشته فرمودند: «انتقادها را باید بگویید، شکی نیست، اما افتخار کنید، سرافراز باشید که در بخش‌های مختلف کارهای مهمی انجام گرفته، کارهای خوبی انجام گرفته.»
🔹زندگی و سیاست محل تنازع آرمان‌ها و واقعیت‌هاست. یک بازیگر معقول و یک دانشجوی انقلابی باید بتواند بین آرمان‌هایش و واقعیاتش تناسب برقرار کند. در انقلاب نیز ما با همین دوگانه مواجهیم. اگر امام راحل می‌خواستند تسلیم واقعیت‌ها شوند، چگونه می‌توانستند بدون حتی یک فشنگ در مقابل یک رژیم تا بن دندان مسلح بایستند؟ اما همین امامی که با تکیه بر خدا و مردم و و فارغ از محدودیت‌ها قیام می‌کنند و آرمانی‌ترین خواسته‌شان آزادی فلسطین است، وقتی متوجه می‌شوند عده‌ای از رزمندگان ایرانی عازم نبرد با رژیم صهیونیستی شده‌اند، دستور به بازگشت می‌دهند؛ چرا که فراتر از آرمانِ قدس با واقعیتی به نام جنگ با صدام مواجه هستند. «آرمانخواهی واقع بینانه» عبارتی است که سال‌ها قبل رهبر حکیم انقلاب مطرح فرمودند.
🔸دانشجوی انقلابی باید این روزها بتواند دو تکه از یک پازل را کنار هم بچیند. تکه اول پازل «نگاه نقادانه» است و تکه دوم «نگاه سرافرازانه». کاستی‌ها، سستی‌ها، نواقص و... وجود دارد؛ ولی نباید غافل شد که ما از آن روزی که رزم آرا گفت نمی‌توانیم لولهنگ یا آفتابه گلی بسازیم تا امروز که خودمان با تکیه بر توان متخصصان خودمان به پیشرفت‌های بزرگی در حوزه تکنولوژی رسیده‌ایم؛ این دو تکه پازل را باید در کنار هم دید و در کنار هم گذاشت. نباید با برجسته‌سازی برخی نواقص، عزت ملی و باور داخلی را چنان سرخورده و مأیوس کرد که جملگی به دنبال بیگانگان رفتن را تنها سرمنزل مقصود یا تنها راه کار برون‌رفت از مشکلات بدانند.
