خوش قلب باشید

 گاهى مردم آن قدر پست مى‏شوند که یا مأیوس مى‏شوند و یا فخور. اگر ضررى به آنها برسد شدیدا مأیوس مى‏شوند و اگر نعمتى به آنها برسد بسیار شاد و مغرور مى‏گردند و معلوم است که از دیدگاه قرآن این گونه انسان‏ها ارزشى ندارند. مى‏فرماید: ?وَ لَئِنْ اَذَقْنَا الاِْنْسانَ مِنّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْنا مِنْهُ اِنَّهُ لَیَؤُسٌ کَفُورٌ وَ لَئِنْ اَذَقْنا نَعْماءَ...... اِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُور? 
هرکه او بسته غم و خنده بُود
او بدین دو عاریت زنده بود
این خوشى در قلب‏ها عاریتى است 
زیر زینت مایه بى‏زینتى است
بعضى‏ها اسیر غم و شادى‏اند، یا دنبال آن هستند که شاد شوند و یا لگد مال غم خودشان مى‏گردند. قلب چنین انسان‏هایى همیشه بازیچه غم و شادى‏ها است. مثلاً کسى خودش را زشت مى‏پندارد و ناراحت است، براى همین به خودش فشار مى‏آورد و به آرایش کردن خودش مى‏پردازد تا زشتى‏هایش را پنهان کند، در صورتى که خود این کار نوعى زحمت براى او ایجاد مى‏کند. این در حالى است که انسان مى‏تواند فوق زشتى و زیبایى باشد. 
سوى دریا عزم کن زین آبگیر
بحر جو و ترک این مرداب گیر
جنس دنیا، جنس غم و شادى است، انسان باید مرداب دنیا، مرداب برد و باخت‏ها، مرداب اِفاده‏ها و پُزها و رقابت‏ها را ترک کند و فوق غم‏ها و شادى‏ها باشد. و چنین صعودى با ورود در دین‏دارى ممکن مى‏شود. دنیا را آن گونه که هست بپذیرد و فوق روزگار باشد. انسان باید به خودش کمک کند تا ?المستسلمِ لِلدَّهر? شود، در این حال است که واقعیت‏هاى دنیا راپسندیده و مى‏پذیرد.