....ای خدای خوب من

همین که باز هم حریر مهربانی های بهشتی ات را دور

تنهایی ها دلم می پیچی

...
تا چشم های دلم روشن شود به خورشید نگاه پر از رحمت

و مهربانیت

...
همین که یک آرامش شیرین و ناب می شوی و می باری

توی بی قراری های دلم که گمان می کنم هیچ چیز آرامش نمی کند

...
همین که هنوز هم می توانم صدایت بزنم...

و در آغوش

مهربانیت پناه بگیرم

...
و همه پریشانی هایم را از یاد ببرم

...
یعنی هنوز هم اگر همه جهان با من بیگانه شود تو آشنای

مهربانِ منی

...
که دست هایم را بی پناه رها نمی کنی