امید

 

چهار شمع به آرامی می سوختند محیط به قدری ساکت بود

که می شد صدای آنها را فهمید حرف های آنها اینگونه بود:

شمع صلح:  من شمع صلح هستم هیچکس نمی  تواند مرا همیشه

روشن نگه دارد فکر کنم به زودی خاموش شوم.

حرف شمع اول تمام نشده بود که شعله اش کم کم کم

شد و خاموش شد .

شمع ایمان: من ایمان هستم انگار به من کسی نیاز ندارد برای همین

دیگر رغبتی ندارم که بیشتر روشن بمانم .حرف شمع ایمان تمام نشده

بود که آن هم شعله اش کم و خاموش گردید .

شمع عشق: من شمع عشق هستم،توانایی آن را ندارم که روشن بمانم

چون مردم مرا به کناری انداخته اند و اهمیّتم را نمی فهمند حتّی آنها فراموش

کرده اند که به نزدیک ترین کسان خود محبت کنند و عشق بورزند

شمع عشق هم خاموش شد.

در این حالت کودکی وارد اتاق شد و دید آن سه شمع دیگر خاموش شده اند

او گفت :شما که می خواستید تا آخرین لحظه روشن

بمانید پس چرا دیگر خاموش شدید؟

شمع امید  به کودک گفت :نگران نباش تا وقتی من روشن هستم

به کمک هم میی توانیم شمع های دیگر را روشن کنیم من شمع امید هستم

چشمان کودک درخشید و شمع امید را برداشت و آن

شمع هایی که خاموش بودند را روشن کرد.

شما از این داستان چه نتیجه ای گرفتید؟