الگوی شکیبایی و حجاب پیام عاشورا
دوشنبه, ۱۸ آبان ۱۳۹۴، ۱۲:۲۶ ق.ظ
ایشان به زنان دیگر می فرمودند: ((مرا دیگر ام البنین نخوانید. مرا به یاد شیران شکست ناپذیر می اندازید. من فرزندانی داشتم که به اعتبار آنان صدا می شدم؛ اما امروز از پسرانم خبری نیست.))
در طول تاریخ بشری، نقش های برجسته زنان، در بردارنده برگ های زرینی از تاریخ بوده است . همواره زنان بزرگ، نگهبان ارزش ها و آرمان های بلند بشر بوده و هستند. به یقین در مقاطع حساس و مهم تاریخی و وقایع ماندگار، این نقش ها بیش از پیش نمایان می شود، از این رو، برآن شدیم که نقش زنان در کربلا و عاشورا، این قطعه جانسوز از تاریخ بشریت را بررسی کنیم، تا گواهی برای شرافت زنان وارسته باشد.
ام البنین: الگوی مادران شهید
وی همسر امیرالمؤمنین است که پس از شهادت حضرت فاطمه به معرفی عقیل به همسری علی(ع) درآمد. زنی با شرافت، از خانواده ای دلاور بود. او نسبت به فرزندان حضرت زهرا بسیار مهربان بود. ثمره ازدواج او با علی چهار فرزند پسر به نام های عباس، جعفر، عبدالله و عثمان بود که هر چهار فرزندش روز عاشورا در رکاب سیدالشهداء به شهادت رسیدند.
«ام البنین » پس از شهادت فرزندانش همه روزه به بقیع می رفت و بچه های عباس را نیز به همراه می برد و به یاد فرزندان شهیدش مرثیه و نوحه می خواند. زنان مدینه نیز با نوحه سوزناک او جمع می شدند و می گریستند. اشعاری هم درباره عباس سروده بود.
ایشان به زنان دیگر می فرمودند: مرا دیگر ام البنین نخوانید. مرا به یاد شیران شکست ناپذیر می اندازید.
من فرزندانی داشتم که به اعتبار آنان صدا می شدم اما امروز از پسرانم خبری نیست.»
ام وهب: الگوهای همسران شهید
«ام وهب » همسر «عبدالله بن عمیر کلبی » از طائفه «بنی علیم » بود. چون شوهرش تصمیم گرفت از کوفه به یاری امام حسین بیرون آید، ام وهب نیز اصرار کرد تا او را هم با خود ببرد. شبانه به یاران امام در کربلا پیوستند.
روز عاشورا وقتی شوهرش به میدان رفت، او نیز چوبی به دست گرفت و به میدان شتافت ولی امام حسین مانع او شد و فرمود: «بر زنان جهاد نیست.» اما پس از شهادت شوهرش به بالین او رفت و صورت او را پاک می کرد که شمر غلامی را به سراغ او فرستاد. آن غلام با گرزی بر سر آن زن کوبید و او را شهید کرد.
سکینه: الگوهای دختران شهید
سکینه خواهر حضرت «علی اصغر» همراه سایر زنان و دختران در کربلا حضور داشت. و لقب سکینه را مادرش «رباب » به او داده. وقتی امام حسین برای آخرین وداع به خیمه گاه آمد، سکینه بسیار گریه می کرد. امام او را به سینه چسباند و میان چشمانش را بوسه زد; اشک هایش را پاک کرد و با محبت زیاد او را ساکت کرد. و اشعاری را با او زمزمه کرد که مطلع آن چنین است.
ای سکینه! بدان که بعد از من گریه های طولانی خواهی داشت، آن گاه که مرگ من فرا برسد.»
امام وقتی با آنان و دختران خداحافظی کرد، به پدر عرض کرد:
ای پدر! آیا تسلیم مرگ شده ای؟»
امام حسین فرمود:
چگونه کسی که یار و کمکی ندارد، تسلیم مرگ نشود؟»
سکینه به پدرش پیشنهاد کرد:
ای پدر! ما را به حرم جدمان برگردان.»
امام پاسخ داد:
هرگز ممکن نیست. زنان با شنیدن سخن امام گریه سر دادند و امام آنان را ساکت کرد و به دشمن حمله کرد.
حضرت سکینه در علم و معرفت و ادب، کم نظیر بود و همواره مورد توجه امام حسین بود.
