آیا سرداب محل سکونت امام مهدی علیه‌السلام است؟!
سه شنبه, ۱۶ تیر ۱۳۹۴، ۱۲:۴۴ ق.ظ
آیا سرداب محل سکونت امام مهدی علیه‌السلام است؟!
(بسم الله الرحمن الرحیم)
نویسندگان متقدم اهل سنت می‌پندارند که شیعه سرداب را محل ظهور می‌داند، اما نویسندگان معاصر به‌جای تتبع، رفع خطا و بیان حقیقت، پا را فراتر نهاده و ادعا نموده‌اند که شیعه معتقد است امامشان سالیان متمادی در سرداب به‌سرمی‌برد و در همان‌جا زندگی می‌کند.[۱]
مرحوم علامه امینی در کتاب الغدیر در پاسخ به این بهتان می‌گوید:
«تهمت سرداب زشت‌تر است، درحالیکه شیعه عقیده ندارد که امام در سرداب مخفی شده و از آنجا ظهور می‌کند. ای کاش آنان که این تهمت را زده‌اند دست کم حرفشان را یکی می‌کردند.
ابن‌بطوطه در سفرنامه‌اش [درباره محل سرداب می‌گوید] می‌گوید:[۲] در حله است. قرمانی در «اخبار‌الدول» می‌گوید در بغداد و دیگران می‌گویند در سامرا و قصیمی نمی‌داند کجاست، لذا جایی را نام نمی‌برد تا عیبش آشکار نشود».[۳]
همچنین آیت‌الله صافی گلپایگانی در مورد محب‌الدین (خطیب مدینه منوره) می‌فرماید:
«از اشتباهات فاحش ایشان به تبع گذشتگانش این است که عقیده در سرداب بودن امام را به شیعه نسبت داده و گمان کرده است که وکلای امام باب سرداب بوده‌اند، درحالیکه کتاب‌های شیعه در دست است، حتی آنها که قبل از ولادت امام نوشته شده‌اند و در آنها از این بهتان اثری نیست».[۴]
بررسی روایات نشان می‌دهد که امام عصر در دوران غیبت محل مخصوص، معین و شناخته‌شده‌ای ندارد، اگرچه به‌طور ناشناس در میان مردم راه می‌رود با انها صحبت می‌کند.
امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: «صاحب این امر میان مردم رفت‌وآمد می‌کند، در بازارشان راه می‌رود و بر فرش‌های آنها قدم می‌گذارد، درحالیکه مردم او را نمی‌شناسند».[۵]
امام علی علیه‌السلام نیز می‌فرماید: «به پروردگارم سوگند! حجت خدا، روی زمین راه می‌رود و در خانه‌ها وارد می شود... سخنان را می‌شنود و به مردم سلام می‌دهد».[۶]
طبق روایات مربوط به محل زندگی حضرت، ایشان غالباً اطراف مدینه منوره حضور دارند و نیز ملاقات‌های فراوان و معتبری که با حضرت در مکان‌های مختلف اتفاق افتاده همه گویای حضور حضرت در جامعه و میان مردم است و وجود ایشان در سرداب را نفی می‌کند.
پی‌نوشت‌ها
1. سیراعلام النبلاء، ذهبی، ج12، ص391؛ الاصابة، ابن‌حجر، ج2، ص438؛ الصراع بین الاسلام و الوثنیه، عبدالله علی القصیمی، ج1، ص374.
2. الغدیر، علامه امینی، ج2،ص198.
3. همان ج3،ص309و308.
4. مجموعه الرسائل، ج2، ص405.
5. الغیبه، نعمانی، ص164، ح4.
6. همان، ص144، ح10.
آیا سرداب محل سکونت امام مهدی علیه‌السلام است؟
نویسندگان متقدم اهل سنت می‌پندارند که شیعه سرداب را محل ظهور می‌داند، اما نویسندگان معاصر به‌جای تتبع، رفع خطا و بیان حقیقت، پا را فراتر نهاده و ادعا نموده‌اند که شیعه معتقد است امامشان سالیان متمادی در سرداب به‌سرمی‌برد و در همان‌جا زندگی می‌کند.[۱]
مرحوم علامه امینی در کتاب الغدیر در پاسخ به این بهتان می‌گوید:
«تهمت سرداب زشت‌تر است، درحالیکه شیعه عقیده ندارد که امام در سرداب مخفی شده و از آنجا ظهور می‌کند. ای کاش آنان که این تهمت را زده‌اند دست کم حرفشان را یکی می‌کردند.
ابن‌بطوطه در سفرنامه‌اش [درباره محل سرداب می‌گوید] می‌گوید:[۲] در حله است. قرمانی در «اخبار‌الدول» می‌گوید در بغداد و دیگران می‌گویند در سامرا و قصیمی نمی‌داند کجاست، لذا جایی را نام نمی‌برد تا عیبش آشکار نشود».[۳]
همچنین آیت‌الله صافی گلپایگانی در مورد محب‌الدین (خطیب مدینه منوره) می‌فرماید:
«از اشتباهات فاحش ایشان به تبع گذشتگانش این است که عقیده در سرداب بودن امام را به شیعه نسبت داده و گمان کرده است که وکلای امام باب سرداب بوده‌اند، درحالیکه کتاب‌های شیعه در دست است، حتی آنها که قبل از ولادت امام نوشته شده‌اند و در آنها از این بهتان اثری نیست».[۴]
بررسی روایات نشان می‌دهد که امام عصر در دوران غیبت محل مخصوص، معین و شناخته‌شده‌ای ندارد، اگرچه به‌طور ناشناس در میان مردم راه می‌رود با انها صحبت می‌کند.
امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: «صاحب این امر میان مردم رفت‌وآمد می‌کند، در بازارشان راه می‌رود و بر فرش‌های آنها قدم می‌گذارد، درحالیکه مردم او را نمی‌شناسند».[۵]
امام علی علیه‌السلام نیز می‌فرماید: «به پروردگارم سوگند! حجت خدا، روی زمین راه می‌رود و در خانه‌ها وارد می شود... سخنان را می‌شنود و به مردم سلام می‌دهد».[۶]
طبق روایات مربوط به محل زندگی حضرت، ایشان غالباً اطراف مدینه منوره حضور دارند و نیز ملاقات‌های فراوان و معتبری که با حضرت در مکان‌های مختلف اتفاق افتاده همه گویای حضور حضرت در جامعه و میان مردم است و وجود ایشان در سرداب را نفی می‌کند.
پی‌نوشت‌ها
1. سیراعلام النبلاء، ذهبی، ج12، ص391؛ الاصابة، ابن‌حجر، ج2، ص438؛ الصراع بین الاسلام و الوثنیه، عبدالله علی القصیمی، ج1، ص374.
2. الغدیر، علامه امینی، ج2،ص198.
3. همان ج3،ص309و308.
4. مجموعه الرسائل، ج2، ص405.
5. الغیبه، نعمانی، ص164، ح4.
6. همان، ص144، ح10.
