مژگان بی ‏شکیب ( شهادت امام سجّاد علیه‏السلام )

خلاصه:

در تاریخ مشرق زمین که مهد نبوت‏هاست، کسی در ورع و تقوا و توجه عمیق به پروردگار، در مقام امام زین‏ العابدین علیه‏ السلام نیست، مگر پدران بزرگوارش که زندگی معنوی بشری را با نور توحید و ایمان راستین روشنی بخشیدند. به راستی که سرنوشت این امام بزرگوار، تاریخ زندگانی انبیا و مرسلین را به خاطر می ‏آورد و از هر جهت همانند آنهاست؛ زیرا او در زهد و تقوا و توجهش به خدا همچون حضرت مسیح، در گرفتاری و صبر و تحملش نظیر حضرت ایوب، و در عزم راستین و اخلاق والایش همانند رسول خدا صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله است. صفات نیک و برجستگی‏ های معنوی و روحی او بی‏شمار است و در عظمت او همین بس که در تاریخ دنیا، تنها او به لقب «زین العابدین» مفتخر گشته و جز او کسی زیبنده این نام نبوده است.

سفیر نهضت حسینی

شهادت امام سجاد ( علیه‏السلام )

ولادت 
پنجم شعبان، زاد روز مسعود امام همام، حضرت زین العابدین است که در سال 38 ق در شهر مدینه، به دنیا آمد. او در خاندان پاک رسالت، قدم به دنیا گذاشت و جهانی از صفا، معنویت و دانش و بینش برای بشر به ارمغان آورد.

او آمد تا شیفتگان عبادت و سالکان راه معرفت و خداشناسی را، از سرچشمه زلال توحید و عرفان ناب محمّدی سیراب سازد. پدرش امام حسین علیه‏السلام به سبب علاقه فراوانی که به پدر بزرگوارشان، حضرت امیرالمؤمنین علیه‏السلام داشتند، این مولود مبارک را «علی» نام نهادند.

خورشید در زنجیر(شهادت امام سجاد علیه‏السلام )

پیشوای عارفان و زینت عبادت کنندگان،حضرت امام سجاد علیه‏السلام در سال 38 ه . ق در شهر مدینه ودردوران حکومت عدل ‏گستر علی علیه‏السلام دیده به گیتی گشود. دو سال و چند ماه از دوران کودکی را در عصر نیای بزرگوارش سپری کرد، ده سال از بی ‏وفایی ‏ها و مررات‏ های مردمان با عموی مظلومش امام حسن مجتبی علیه‏السلام را شاهدی صادق بود، و ده سال نیز در عصرامامت پدر زیست. امام سجاد علیه‏السلام در رخداد جانگداز عاشورا حضور داشت و پس از شهادت جان‏سوز پدر، عهده‏ دار امامت مسلمانان شد. آن امام پس از 35 سال پیشوایی مردمان و بر جای گذاشتن میراثی گران بها از معارف ناب الهی، سرانجام در ماه محرم سال 95 ه . ق، به دست عبدالملک بن مروان، خلیفه پلید اموی به دیدار محبوب شتافت. سالروز شهادت این امام همام، بر همه مسلمانان جهان تسلیت باد.

کانون همه کمالات

حکایتی تکان دهنده از جنایات «حجاج بن یوسف ثقفی»

«حجاج بن یوسف ثقفی» یکى از ستمگران خونخوار روزگار است حجاج مدت بیست سال از طرف خلفاى بنى امیه با کمال استبداد، در شهر کوفه ، بر عراق و ایران حکومت مى کرد. این مرد سنگدل تشنه خون مخالفین خود بود، به طورى که از ریختن خون مردم بى گناه خوددارى نمى کرد.
بهترین اوقات او لحظه اى بود که محکومى را جلو چشمش به فجیع ترین وضعى به قتل رسانند و او از مشاهده جان دادن و پا زدن آن بیچاره لذت ببرد!

امام سجاد علیه السلام روضه شام می خواند

امام سجاد (علیه السّلام) به نعمان بن منذر مدائنی فرمودند: در شام، هفت مصیبت بر ما وارد آوردند که از آغاز اسیری تا آخر، چنین مصیبتی بر ما وارد نشده بود. 

مصیبت های وارد شده بر امام سجاد علیه السلام در شام

در روایتی امام سجاد(علیه السلام) به نعمان بن منذر مدائنی فرمود: در شام هفت مصیبت بر ما وارد آوردند که از آغاز اسیری تا آخر، چنین مصیبتی بر ما وارد نشده بود:
1- ستمگران در شام اطراف ما را با شمشیرهای برهنه و استوار کردن نیزه ها احاطه کردند و بر ما حمله می کردند و کعب نیزه به ما می زدند و در میان جمعیت بسیار نگه داشتند و ساز و طبل می زدند.

قرار

غنچه گل رُز را از چادرش بیرون گرفته بود. غنچه، مثل بچّه‌ای کوچولو بود که از لای چادر مادرش سرک بکشد بیرون. گفتم: به‌به! قرار داری؟.

با دست، غنچه را نشان دادم. خندید. غنچه را به بینی‌اش نزدیک کرد و بو کشید. با چشم‌های نیمه‌باز گفت: آره، قرار دارم، تو هم می‌ایی؟».
ـ با کی؟ کجا؟

قناری

بُغض سنگین، راه نفسم را بسته بود. گریان و فریادزنان، می‌دویدم. آرزو می‌کردم که کاش، من برّه بودم، تو، گرگِ بازی‌هایم؛ امّا... همان طور که می‌دویدم، همه را مورد هجوم خود قرار می‌دادم. دیگر نمی‌فهمیدم چه می‌کنم. فقط می‌دویدم؛ آن قدر که نفس‌هایم به شماره افتاده بودند.

به خانه رسیدم. باورم نمی‌شد که دیگر، تو را نمی‌بینم. باورکردنی نبود. دیگر حتّی قناری‌های همسایه‌مان را هم اگر به مهمانی قناری‌ات می‌آوردم، قناری تو، دلش باز نمی‌شد. غم دوری تو، گریبانش را محکم گرفته بود و می‌آزرد.

دست‌ها

مرد که بیدار شد، دید مرده است. خون، تمام لباس‌ها و رخت‌ خوابش را پُر کرده بود. دست بُرد و تمام بدن خود را کاوید تا منشأ خون را بیابد.

دست‌ها شروع کردند از سر کاویدن. پیشانی که پهن و بلند و سالم بود، بی‌هیچ درزی یا سوراخی. پیشانی‌ای که در پشتش، غوغایی بود از آمد و رفت آدم‌ها؛ از آمد و رفت ایده‌ها؛ از آمد و رفت روزها، ماه‌ها، سال‌ها. 

بازی‌ها جدی گرفته شده، جدی‌ها بازی گرفته شده

راستی تا حالا از بچه‌تون پرسیدید که پسرم! دوست داری بزرگ شدی چه کاره بشی؟ مهم نیست اگر هم نپرسیدید الآن بپرسید ولی من شاید بتونم جواب بعضی‌هارو پیش‌بینی کنم:

دوست دارم یک فوتبالیست مشهور بشم که تو تیم‌های بزرگ دنیا بازی می‌کنه!
بله این جواب خیلی از بچه‌ها و نوجوان‌های این کشور پهناور اسلامی.
خُب حالا یک سؤال هم از بزرگ‌ترها:
آیا هیچ‌وقت تصور می‌کنید که در سؤال بالا یکی از بچه‌ها جواب بده که مثلاً مامان‌جون! باباجون! دوست دارم وقتی بزرگ شدم یک مجتهد یا عالم دینی بشم؟ یا...
متأسفانه یه جورایی ارزش‌های جامعه را خودمون با دست‌های خودمون عوض کردیم. خوب با این وجود معلومه که جواب بچه‌ها چیه.