از قدیم بین ما ایرانی‌ها مشهور بوده است که «سخن چون که از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند». ما نیز اینبار می‌خواهیم حرف‌هایی از ته دل، ساده و بی هیچ آلایشی بزنیم. می‌خواهیم ساده و بی‌تکلف تشکر کنیم. تشکرهایی که برخی را بارها و بارها شنیده‌ایم اما تکرارشان بی‌لطف نیست و تقدیرهایی که شاید کمتر به گوشمان خورده باشند.
هر امتحان و آزمایشی برای خود نتیجه و نمره ایی به همراه دارد لاجرم یک ماه روزه داری نیز از این قاعده مستثنی نیست و هر روزه داری می تواند نمره ای را به خود اختصاص دهد. شما چه نمره ایی به خود می دهید؟ آیا فرصت دیگری نیز برای جبران نمره وجود دارد؟
عید، روزی است که خداوند آن را از میان دیگر روزها برگزیده و ویژه هدیه بخشیدن و جایزه دادن به بندگان خویش ساخته است ؛ به آنان اجازه داده تا در این روز بر خوان کرم او بنشینند و آرزوهای خویش را از او بخواهند.
زیانکار در این روز کسی است که از معنی عید غافل ماند و به جای تلاش برای حضور در محضر خدا، با دست زدن و قهقهه زدن در مجالس گناه به شادی های کوچک سرگرم شود. حضور در مجلس انس با خدا و همنشینی با بندگان برگزیده او را به حضور در مجلس لهو و همنشینی با عوام بفروشد،و دنیا را بر آخرت ترجیح دهد، براستی که چه خسارت سنگینی و چه زیان شرم آوری...برخی فقط عید را در گناه و سرگرمی و خوشی های زودگذر می بینند، در حالیکه در مفهوم عید معانی عمیقی نهفته است؛ این اعمال و کردار ماست که روزها را عید می کند.
بالاخره ماه مبارک رمضان نیز سپری شد و عده ای سربلند از این مهمانی آسمانی بیرون آمدند و عده ای سرخورده و در حسرت که چرا در این مهمانی با شکوه شرکت نکردند،ولی با این وجود وانمود می کنند که خوشحالند و در گرمای طاقت فرسای تابستان گرسنگی و تشنگی را تحمل نکردند،اما مگر می شود که آدمی با گوش فرا دادن به دستور شیطان و بنده او شدن،احساس رضایت و خوشحالی کند .
به تحقیق غمی در دل های این افراد وجود دارد که از به زبان آوردن آن عاجز و ناتوان هستند.اما با این حال چه می توان در این بارگاه با عظمت به زبان آورد که سراسر رحمت و بخشش و غفران و مهربانی است.
ماه مبارک رمضان که در روایات از آن به عنوان «ماه صبر و احسان»[1] یاد شده است ماه تمرین بندگی و عبد مطلق خداوند بودن است. ماهی است که در آن انسان تنها برای رضای خداوند و امتثال فرمان وی لب از طعام می بندد و با کنترل نفس اماره و هوا و هوس خویش خود را بیش از پیش به خداوند منان نزدیک می نماید.
روزه با ایجاد محدودیتهاى موقت برای روح و جان انسان به وی مقاومت قدرت اراده و توان مبارزه با حوادث سخت مىبخشد، و چون غرائز سرکش را کنترل مىکند بر قلب انسان نور و صفا مىپاشد و خلاصه آنکه روزه انسان را از عالم حیوانیت ترقى داده و به جهان فرشتگان صعود مىدهد.[2]
|
هرچه خداخواست همان میشود
|
|
.هر چه دلم خواست نه آن می شود آنچه خدا خواست همان می شود |
جمله مشهوری به برخی شخصیت های معروف نسبت داده میشود که "به اروپا رفتم اسلام را دیدم اما مسلمان را ندیدم و در وطن خودم مسلمان دیدم اما اسلام را ندیدم" در اینجا می‌خواهیم به معنای این گفته و لوازم آن دقت کنیم و آن را با معیارهای حقیقی دینی بسنجیم.
شفاعت یکی از مسائل مهم اعتقادی و دینی است و در قرآن مجید و روایات معصومین (علیه السلام) از آن بسیار یاد شده است. امّا در مورد شرایط و فلسفه شفاعت بایستی بیشتر بررسی شود. این نوشتار می کوشد از این زاویه به بحث شفاعت بپردازد.
در اصول دین اولین موضوع توحید و خداشناسی است. در این بحث به راه های خداشناسی رسیدیم. این راهها عبارتند از راه های حس، عقل، دل و وحی. اولین راه، راه حس بود که دریافتیم از این راه مستقیماً نمی توان خداوند را شناخت اما می توان به واسطه آن مقدماتی را برای راه عقلی به دست آورد. اولین برهانی که اقامه شد برهان نظم بود که برای عامه مردم فهم آن راحت تر و آسان تر است. در این برهان علم، قدرت و شعور ناظم به اثبات رسید در این فرصت به بررسی بیشتر این برهان می پردازیم.
